Het frame: werk voor noeste kerels.

Ik had het zo bedacht: een paar ijzeren betonmatten in de juiste vormen knippen en hier en daar, waar nodig, aan elkaar lassen. Een paar dagen werk, had ik ingeschat.

Een familielid die er meer verstand van had waarschuwde me al: "ja, zeker een paar dagen werk, met een mannetje erbij". Ok dan, een dag of 2, 3, met een mannetje erbij. Zoiets….dacht ik…

Jan Backhuijzen

 Het ‘mannetje erbij’ werd Jan Backhuijzen. Jan werkt op vrijwillige basis als smid in het Maritiem & Jutters Museum. In de gezellige smederij laat hij bezoekers kennis maken met ijzerwerk en smeden. Hij geeft er ook les aan scholieren; hippe pubers weet hij  te stimuleren aan de slag te gaan met hamer en aambeeld.

Jan bleek ter zake kundig. Al op de eerste dag zag ik mijn grote misvatting in. Het was niet alleen knippen en een beetje lassen geblazen. De geknipte betonmatten moesten ‘omgezoomd’ worden: een op maat gebogen rand van 6 mm dik ijzer die als een contour rond de afgeknipte matten gelast zou worden. Heel veel knip- buig- en laswerk dus. Oeps, een fikse misrekening.


Handwerk

Na twee dagen stevig aanpoten samen met Jan, was nog niet een derde van het frame klaar. Toen ook nog bleek dat de matten verstevigd moesten worden met een frame van hoekprofielen, besloten we het werk anders in te delen.
Jan zou zich ontfermen over de hoekprofielen die hij kon zagen en boren in de werkplaats van het museum. Ik zou op zoek gaan naar vrijwilligers die samen met mij het buig- en laswerk zouden kunnen doen  in mijn werkplaats in een schuur op de Rozendijk. Deze werkplaats is vanaf september de plek waar, naar verwachting, de Kaart in drie maanden tijd zijn definitieve vorm zal krijgen.

Wim Bos

Zowel Wim Bos, een tijdelijke bewoner van de Nieuwe Skuul, als Biem Vlaming, een goede vriend van mij  werden, onafhankelijk van elkaar, enthousiast toen ze al dat losse ijzerwerk op de vloer in mijn schuur zagen liggen. Ze zagen het  allebei  als een uitdaging er een heel eiland van te maken.

Biem Vlaming

Samen met Biem heb ik enkele dagen ijzer gebogen. Biem bleek er vaardiger in te zijn dan ik, de gedetailleerde haven van Oudeschild is van zijn hand. Omdat het voor de bosrand niet zo nauw bijkomt (een kronkeltje meer of minder maakt voor het totaalbeeld niet uit) heb ik die voor mijn rekening genomen.

In de avonduren kwam Wim ons ondersteunen met zijn lascapaciteiten.

Wim en Biem aan het lassen.

Met het vaak spectaculaire ondergaan van de zon stapten we de dan schuur in, om enige uren later, bij het licht van een zaklamp, de donkere nacht in te stappen. We bleken een interesse te delen, en attendeerden elkaar op vurige avondluchten en fonkelende sterrenhemels.

Het waren gezellige avonden in de schuur, geconcentreerd werken met het gesis en geknetter van het lassen op de achtergrond.  Biem en Wim bleken goed samen te kunnen werken met lassen,  ik deed het lichtere werk: ijzer buigen en voor de koffie zorgen.

Biem en Wim overleggen bij polder het Noorden.

Nog een avond, dan zit het laswerk er op. Fijn dat de klus dan geklaard is, maar ook wel jammer. Ik vond het erg knus om zo naast die noeste kerels wat rond te scharrelen met koffie en koek en stoer mijn vrouwtje te staan met het buigen van de ijzeren staven....
samen met de herinnering aan prachtige avondluchten en sterrenhemels, in het begin van de herfst, een ' indian summer'.