Opsteken.

Een paar dagen geleden bloeiden er nog vrolijk gele krokussen in de berm van de Rozendijk, vanmorgen was daar niets meer van de bekennen, de wereld was wit.

Witte Tesselaars 

In de schuur is het behaaglijk dankzij een half uur stoken met het op petroleum werkende warmtekanon van Werner Dros, opgevolgd door de op flessengas werkende terrasverwarming van Siem Zijm van Tentorent.

Tineke Roeper stapt warm gekleed de schuur binnen.

Afgelopen zomer heeft ze, samen met haar schoonzus Nieteke Roeper, vele kilo's bladeren geplukt en de 19 kilo gesponnen wol geverfd. In de herfst is ze vanuit de schuur met rollen stramien onder haar arm naar huis gegaan om daar de breisels op te naaien. 

Ook nu, op deze winterse dag, is van de partij en stapt energiek de schuur weer binnen om aan de slag te gaan met het opsteken van het stramien op de  ijzeren frames.

Tineke zet het oude land met tye-ribs vast op het frame 

Jet Drijver komt ook warm gekleed binnen. Ze weet inmiddels wat ze kan verwachten, het is  de vierde dag dag ze komt helpen met opsteken.

Jet is sinds twee weken bij het project betrokken. Van mijn zus Frieda had ik gehoord dat Jet geïnteresseerd was en wel wat wilde doen, als ik haar hulp kon gebruiken. 

Nu had ik via de tam-tam al vernomen dat Jet heel handig is met naald en draad, ik dacht haar hulp dus goed te kunnen gebruiken.

Toen ik Jet vroeg hoe ze wist van het project, zei ze: " van de tv". 

Ze had het stukje op RTV Noord Holland gezien, en het leek haar leuk om een bijdrage te leveren. En zo dus, dankzij de tv, is Jet erbij gekomen.

Jaren geleden heeft ze een opleiding interieur-inrichting gedaan, waar ze ook heeft leren stofferen. En dat bleek in dit werk reuze handig: Jet is  erg goed in het omslaan en vooral vastzetten van de randen. Met de ik-en jij steek, vertelde ze me, of eigenlijk  een soort 'Jet-variatie' hiervan.

Jet is bezig met de duinen-partij, en komt hierin soms wel heel dikke stukken vilt tegen die omgeslagen en vast gezet moeten worden. Handigheid maar ook kracht is hiervoor nodig, en dat heeft ze gelukkig allebei.

Jet met de streng bardour garen, gedoneerd door de Bolder.

Gisteren is ze langs de stoffeerderij van de Bolder gegaan. Ze wist van speciaal garen dat goed kon werken in deze klus, en dacht dat ze dat daar kon halen. 

Kees Koopman van de Bolder vertelde haar dat ze het niet meer gebruikten, maar dat ze nog wel een streng van dat ' bardour garen' hadden liggen. Ze mocht het wel meenemen! 

En zo is Jet nu in de schuur met bardour garen van de Bolder de duinen van de Kaart aan het vastzetten.

Vorige week is de laatste grote klus, het opsteken op het ijzeren frame, van start gegaan.

En, vele handen maken ook hier weer licht werk!

Mijn zus Ingrid kwam voor een paar dagen logeren en heeft zich over de polder Het Noorden ontfermd. Die staat nu klaar en ingepakt te wachten op transport naar het museum.

Ingrid werkt aan polder Het Noorden

Grietje Trap, Tiny Drijver en Lies Bremer waren ook weer van de partij!

Grietje Trap en Tiny Drijver bij de Horsmeertjes.

Lies ter hoogte van de Muy.

Mijn nicht  Nelly Philipse vertelde me dat ze heel onhandig is met naald en draad. Na een bezoek met een paar vriendinnen in de schuur werd ze enthousiast en wilde ze het toch proberen. Blijkt toch dat ze minder onhandig is dan ze dacht...

Nelly steekt de Slufter op het frame.

Duinen en recreatiegebieden van vilt.

De duinen wilde ik er 'natuurlijk' uit laten zien. Van wol gemaakt, rechtstreeks van het schaap, ongeverfd, puur natuur. Vilt dus.

Rebecca Geskus bij haar kaard machine.

Om dit voor elkaar te krijgen kwam ik bij Rebecca Geskus terecht. 
Rebecca is beeldend kunstenaar en maakt vilt. Van op Texel grazende schapen.

Vilt atelier, in de 'stoffen worsten' zitten geschoren schapenvachten.

In drie jaar tijd heeft ze zich gespecialiseerd in vilten, en een heuse studie gemaakt van de verschillende schapenrassen die op Texel grazen. Vooral hoe de wol van de verschillende rassen vilt.
Vreemd genoeg is ons 'eigen' schaap, de Tesselaar, niet geschikt om vilt van te maken. Dat komt omdat het geen goed 'klit-eigenschappen' heeft, en dat is wat je nu net nodig hebt om goed vilt te kunnen maken. Het blijft een beetje los, en is daardoor juist weer heel erg geschikt voor dekbed-vulling. Want die moet tenslotte los en luchtig zijn. En daar is een bedrijf in Oudeschild nu net weer heel bekend mee geworden.
Als de Tesselaar gecombineerd wordt met een andere wol, dan valt er wel mee te vilten.
En zo is het gegaan.


Voor de duinen heeft Rebecca als basis vachten van Drentse Heideschapen gebruikt, die ze afgelopen zomer bij Van Zuilekom van schapenboerderij Klein Zeeland in het Noorden speciaal voor deze klus heeft kunnen reserveren.
In combinatie met het Drents Heideschaap heeft ze onder andere ook wol van de blauwe Tesselaar gebuik. In de Slufter kan je dat goed zien, de donkere lijnen zijn van de blauwe Tesselaar.

De Slufter wordt door mij in vorm gebracht.

Rebecca heeft haar atelier ook aan de Rozendijk, pal tegenover de schuur waar ik zit, dus dat is handig heen en weer lopen.
En we lopen wat heen en weer, met grote lappen vilt, van haar atelier naar de schuur, die ik dan weer rangschik en pasklaar maak zodat het uiteindelijk oude duinen, jonge duinen, de Slufter, het gebied rond de Geul en de Horsmeertjes, en het witte strand wordt. Of de fantasie die richting in probeer te prikkelen, eigenlijk.


Voor de blanke toppen der duinen heb ik een donkere variatie bedacht: stukjes vegetarische vachten. Dit is een speciaal product van Rebecca: een geschoren vacht vilt ze vast op een ondergrond van een lap vilt. Het schaap hoeft dus niet dood om een warm vloerkleed te krijgen.
En op deze manier kun je ieder jaar een vacht van hetzelfde schaap maken!
Rebecca geeft er workshops in. Op www.texelsvilt.nl vindt u meer hierover.

Duinen in wording met stukjes vachtvilt.

Bij het aan elkaar punchen (naaldvilten) en op stramien naaien van de lappen vilt wordt ik geholpen door Els Drijver en Ina Schrama. Ze weten van vilt, van de hoed en de rand, ze maken allebei hoeden.

Els Drijver en Ina Schrama bereiden het stramien voor.

Ina en Els aan het punchen

Er is meer gepunched, en wel met een machine die we mochten lenen van De Witte Engel.
Aanvankelijk was het de bedoeling de lappen duin ermee aan elkaar te punchen, maar dat bleek wat te grof voor de machine.
Voor het delicatere werk, de plattegronden van de recreatiegebieden, bleek de machine uitermate geschikt. Rebecca ging er meteen enthousiast mee experimenteren.

Rebecca achter de punchmachine.

Punchproef: recreatiegebieden in t Gerritsland.